Willem Antonie wordt 19 Mei 1906 geboren te Amsterdam als vijfde kind in een gezin met uiteindelijk 7 kinderen. Hij is een jongere broer van mijn opa.
Helaas gaat het bij de geboorte van het jongste kind helemaal mis. Moeder overlijdt anderhalf uur later op dertig jarige leeftijd. Vader kan de zorg niet aan en de vier oudste kinderen worden al snel uit huis geplaatst. De twee oudste jongens naar het gesticht St. Aloysius in de Elandstraat en de twee oudste meisjes een stukje verderop in het gesticht de Voorzienigheid ook in de Elandstraat te Amsterdam. De drie jongste kinderen, waar onder Willem worden bij diverse familieleden onder gebracht. Helaas eindigen ze alle drie na een paar jaar ook in het gesticht. Willem wordt in Februari 1912 ingeschreven in St. Aloysius. Of de broers en zussen elkaar konden zien of spreken is niet bekend. Ze zaten tenslotte in twee aparte gebouwen. Maar leuk is het vast niet geweest.
De jongens leerden er wel een beroep. Willem komt in November 1925 uit het gesticht en gaat bij zijn vader wonen. Bij zijn militaire keuring op 23 Maart 1925 wordt zijn beroep koperwerker vermeldt.
Willem krijgt vrijstelling van militaire dienst wegens broederdienst. Maar om wat voor reden ook gaat hij op 27 september 1930 een vrijwillig dienstverband aan bij de marine voor 5 jaar. Willem wordt ingeschreven in Den Helder op het wachtschip H.M. van Speijk. Hij heeft op verschillende schepen gevaren en eindigt bij de onderzeedienst, in dit geval de 013. Hij heeft het waarschijnlijk de eerste 5 jaar zo goed naar zijn zin dat Willem besluit bij te tekenen. Maar misschien ook wel omdat hij in Den Helder de liefde van zijn leven, Elisabeth, tegen komt, Zij trouwen in Juni 1935. Helaas komt aan al dat geluk een einde als in 1940 de oorlog uitbreekt en onderzeeboot 013 met bemanning, waaronder Willem Antonie, halsoverkop het land moet verlaten. Het afscheid van vrouw en familie moet voor iedereen hartverscheurend zijn geweest.
Een nog groter noodlot slaat toe wanneer de 013 in Juni 1940 tijdens een patrouille vermist raakt. En tot op de dag van vandaag nog niet gevonden is. Hopelijk komt die dag er ooit nog wel en weten we dan wat er werkelijk met de 013 gebeurd is.
Het is belangrijk om verhalen te blijven vertellen over de oorlog en stil te staan bij de namen van iedereen die zijn leven heeft gegeven voor onze vrijheid.