Op een gegeven moment kreeg ik van mijn moeder te horen dat mijn vader om het leven was  gekomen omdat de onderzeeboot de O22 waarvan hij bemanningslid  was, was getorpedeerd door een Duits vliegtuig. Ik ging dit mij pas  later realiseren omdat de vaders van mijn vriendjes  na hun werk thuiskwamen en ik  altijd alleen met mijn moeder was. Je zag de vriendjes met hun vader en moeder op stap gaan en een enkele keer mocht ik mee. Ik kreeg een beetje hoop als ik bv. een marine busje  in de buurt zag staan, niet wetende waarom en ik dacht dan: “Misschien is mijn vader thuisgekomen”.
Dat  hij niet thuiskwam wilde je eigenlijk niet geloven en dat gold ook een tijdje voor mijn moeder. Omdat de boot op dat moment niet gevonden was, hebben wij nog jarenlang de hoop gehad dat hij ooit eens zou terugkomen. Ze heeft enorm veel over hem verteld en het leek net of ik hem kende. Ik was 9 maanden oud toen hij sneuvelde dus  er waren eigenlijk geen herinneringen. Ze had ook veel foto’s van hem. Met name in mijn puberteit had ik het erg moeilijk, ik miste een vader en had op een gegeven moment een grote hekel aan Duitsers, eigenlijk ook haat. Als ik in mijn ogen hun grote monden hoorde, kwam er agressie in mij op. Op latere leeftijd heb ik dat gelukkig kunnen relativeren en de haat van mij af kunnen zetten.

Omdat de O 22 op 13 augustus 1993 was gevonden en er nog nader onderzoek moest plaatsvinden, had ik het voorrecht om op 1 november 1994 met zes andere nabestaanden  aanwezig te zijn bij de kranslegging van de O 22 op de plek waar  de boot onder water ligt. Wij als nabestaanden hebben onze bloemstukken toen ook in zee geworpen en op dat moment afscheid genomen van onze dierbaren(vaders en broers).

De toenmalige Commandant van de Onderzeedienst was toen wijlen kapitein ter zee J.M.van der Ham.
Ik ben de Onderzeedienst  hiervoor erg dankbaar.

Ingebracht door Cees van Iterson, zoon van J.J. Iterson (september 2021)